Size de oluyor mu bilmiyorum..Birini kaybetmekten korktuğumda, birlikte yaşadığımız mutlu anlar değil, geçirdiğimiz zor zamanlar ve birlikte atlattığımız sıkıntılar geliyor aklıma. Bir teselli mekanizması belki bu..Böylelikle bir ayrılık düşüncesinden koruyorum kendimi. Biz neleri atlatmış insanlarız diyorum, bu günler de geçer elbet.
Ya da zorluklar, iki insan arasındaki bağın nasırları olarak kalıyor, her şey bitip gittikten sonra. Bu nasırlar, o bağı güçlendiriyor, koruyor dış dünyadan. Kimileri acılı oluyor belki. Her dokunduğunda her hatırladığında sızlıyor. Rahatsız ediyor, ah bu da burada olmasaydı diyorsun. Ama aynı acıyı o insan da hissediyor muhtemel. O da senin gibi düşünüyor. Hayatında ilk defa kafanın ve kalbinin içinde yalnız olmadığını fark ediyorsun.
Yazını okuyunca dedim ki benim gibi düşünen biri daha. Benim bir felsefem vardır "Ortak dertler insanı yakınlaştırır" diye, sanırım bu doğru bir felsefe :)
YanıtlaSilEvet bu cümle yazının güzel bir ana fikri oldu :) bence de çok doğru bir felsefe. Mutsuzluklar daha çok yer ediyor insanda ve ilişkilerde. Yine de hep mutlu olmak dileğiyle..
SilBu yorum yazar tarafından silindi.
YanıtlaSilteşekkür ederim :) blogunuzu takipteyim..
SilHiç bu yönden bakmamıştım. Mantıklı aslında "biz neler atlatmadık ki" demek :)
YanıtlaSilben de hep diyordum ama neden böyle dediğimin yeni farkına vardım :)
Silzaten zor zamanında yanında olanları kaybetmekten korktuğun için o anlar aklına geliyor insanın...
YanıtlaSilevet bu bakış açısı da çok hoşuma gitti. haklısınız gerçekten. yorumunuz için çok teşekkürler.
Sil