Yalan söylemekten aciz

Bir insanın kendisinden çok ellerini özlerim ben. Hastayken, yanımda olmadığı için başımı okşayamayan elleri, düştüysem düştüğüm yerden ellerimi sımsıkı tutup kaldıran elleri, sırf beni yaşatabilmek için nasır tutmuş elleri, toprağa karışmış elleri, titreyerek dikiş diken elleri, kırışık, buruş buruş ama sımsıcak elleri, hatta bazen kumanda tutmaktan yahut akıllı telefon kaydırmaktan başka bir iş yaparken göremeyeceğim elleri, sigara kokusundan nefret etsem bile iki parmağının arasında sigara tutan elleri...

Bir insanın en çok ellerinden nefret ederim. Onların ellerinin, bir vakitler bir bebeğin küçük, yumuşak, dokununca tek parmağını sımsıkı saran ellerine ait olduğuna inanmak ne kadar zor. 

Faik Baysal'ın, Drina'da Son Gün'de, tecavüzcü adamın ölü ayaklarına bakarken düşündüğü gibi. "Ne ara kirlendi bu ayaklar?"

Bu eller ne ara kirlendi?

^^

Gözler kalbin aynasıdır derler ama asıl ayna eller olmasın? 

Eller, sahibinin çalışkanlığını döker ortaya, temizliğini döker, titremeye başlarsa heyecanını döker, döker de döker. 

Yine de dürüsttürler. Yalan söylemekten acizdirler. İyiyse iyi, kötüyse kötü, kendilerini olduklarından farklı gösterme çabaları yoktur. Ellerimiz kadar içi dışı bir olabilseydik eğer...

^^

"Yaşarken milyonlarca şey yapmıştı. Elleri her zaman bir şeyler yapmakla meşgul olurdu. Ve öldüğü zaman, birden onun için ağlamadığımı, fakat yaptığı şeyler için ağladığımı fark ettim." 

 -

"Karım, karım. Zavallı Millie, zavallı Millie. Hiçbir şey hatırlamıyorum. Ellerini düşünüyorum. Fakat onları bir şey yaparken hatırlamıyorum. Ya yanlara bırakılmış, ya kucağında ya da bir sigara tutar durumdalar, fakat, hepsi bu kadar." (451 Fahrenheit)