Güçsüz ama özgürüm?

Benim fikirlerimi değiştir, sorgula, sorgulat, zihnimde yeni pencereler aç, ufku görebilmem için yardım et bana. Tüm bu izinleri veriyorum sana, hatta istiyorum ve ümit ediyorum böyle olmasını. Bu dünyada milyarlarca insan var ve tek doğru yolun kafamdaki yol olduğuna inanacak kadar kibirli olmadım hiçbir zaman. Bu yüzden, bana kendi yolunu öğrettiğinde sana ancak minnet duyabilirim. Fakat bundan öncesinde bir isteğim daha var senden. Benim fikirlerimi de önemse. Sırf seninkilerden farklı diye bir çöp torbası gibi savurup atma onları, ben de en az senin kadar insanım. Söylediklerim, zihninde bir yol açmaya çalıştığında onları şiddetle durdurmaya kalkma ve böyle olduğunda öfkeyle sesini yükseltme ne olur. Eğer tartışmayı, iki kişiden birinin galip çıkmak zorunda olduğu kıyasıya bir yarışma olarak görüyorsan en başında anlat bunu bana. Ne dersen onaylar, kafamı sallar geçerim. Böylelikle koruyup gizlediğin, değişmesine asla izin vermediğin düşüncelerine dokunulduğu için duyduğun hayal kırıklığı seni yıpratmamış olur ve ben de sonucu değişmeyecek bir tartışma için boşu boşuna yorgun düşmemiş olurum. Daha da kötüsü, sırf bu yüzden birbirimizi incitebilme ihtimalimiz bile üzüyor beni.
Bir "düşünce", bir "insan"dan daha önemli olabilir mi? Bunu belki binlerce kez daha soracağım kendi kendime. Her defasında da yanıtsız kalacak. Bir gün, -doğru veya yanlış- bir cevap bulabilecek miyim bu soruya? Bazen sırf bu yanıtı bulabilmek için yaşadığımı düşünüyorum.
Her neyse... Güçsüz bir insan olduğumu anlamışsındır, sanıyorum.
 Fakat bu güçsüzlüğüm inançlarım olmadığından, fikirlerim kaypak bir zeminde savrulduğundan değil.

 Sen fikirlerini ve inançlarını kendi etrafına örüyorsun, yıkılmaz bir kale gibi. Bense fikirlerimin ve inançlarımın etrafına kendimi örüyorum.

Sen güvende ama tutsaksın.

Bense belki güçsüz ama özgürüm.

Böyle düşündüğüm için kınama beni. Güvende olmanın, özgürlükten daha önemli olduğunu ileri sürersen, bunu anlayabilirim çünkü. 

Ama sen de beni anlamaya çalış. Tıkılı kalamam, biliyorsun. Canım sıkıldığında, tüm inandıklarımı sırtlanıp, kaçıp gitmem gerek. Sırtımdakilere bakıp beni ötekileştirmeyen, beni ben olarak görüp, bana ben olduğum için değer verecek insanların olduğu bir yere. Yeri geldiğinde sırtımdakileri yüklenip, bana destek olacak insanların olduğu bir yere. 

Yıkılmaz bir kale inşa edip, içinde yaşıyor"muş" gibi yapamam, affet.

Pilozof