Annem gibi bir anne olmak

Bu aralar sık sık düşündüğüm bir şey var: bir gün anne olsam bile annem gibi bir anne olmam çok zor. Kaç okuldan mezun olursam olayım, kaç kitap bitirirsem bitireyim, dünyanın bilgisine de ersem annem gibi bir anne olamayabilirim sanırım. O her zaman her karışık işimin, her kördüğümümün başına geçip bir çırpıda çözüverecek her şeyi. Ve ben her defasında bunu düşüneceğim. 

Pratik bir insan bir kere...Her gün midemden şikayet ettiğim halde doktora gitmeyeceğimi anlayınca, doktora benim şikayetlerimle gidip hastalığımı öğrenerek ilacımı getirebilecek yetkinliğe sahip biri :)
Sonra üzerinde çalışılmamış bir teselli mekanizması var. Çok saçma ama küçükken bit taramasında, arkadaşlarımın içinde kafamdan bite benzer bir şey çıkardılar diye perişan halde eve gelmiştim. Annemin o zamanki tesellisini hiç unutamam. 
Seni ayakta tutan bir çarkı var ve bu çark ne zaman dönse, insanın gönlü rahatlıyor. Çünkü bu dünyada seni onun kadar düşünen hiç kimse olmadığını biliyorsun. Aslında bütün anneler öyledir...Hiç olamamış anneler bile bir mucizedir bence. Babaannem annesini hiç görmediği halde, küçükken düşüncesiyle hatta adıyla bile avunduğunu anlatırdı. Sonra bir arkadaşım vardı, annesini küçük yaşta kaybeden. Bu kızın yüzünde hiç solmayan bir gülümseme, gözlerinde hiç sönmeyen bir ışıltı vardı. Mütemadiyen mutluydu bu kız. Ve benim içimde hiç geçmeyen bir şüphe dolaşırdı. Annesinden konu açıldığında dikkatle izlerdim gözlerini. Yine sönmezdi, daha bir farklı parlardı sanki. Hani küçükken yıldızlara ulaşamadığın için ağlarsın ama bu gerçeği kabullendiğin vakit onları yalnızca izlemekle bile huzur bulursun. Belki de öyleydi onunkisi de, bilemedim.

Her ne olursa olsun, sanırım onlar bu hayatta şükretmeye en değer varlıklar listesinin başlarında yer alıyor.