2 Temmuz 2015 Perşembe

Yanlış toprak


Yanlış toprağa ekilmiş tohumlar gibiyim...
Sürgün verecekken, susuzluktan çürüyen...
Bir koku;
Yanık saç, yanık tene benzeyen,
Yağmurun unuttuğu bir yerde.

Çatlaklardan sızan güneşi uyandırıyor ümitlerim,
Biraz ışığa muhtaçtım,
Karanlığa mahkum olmadan önce.
Şimdi aydınlıktır cennetim.

Yanlış hana düşmüş yolcular gibiyim...
Boş keseyle yola devam eden...
Bir nefes;
Eşkıyaya, hırsızlara benzeyen,
Hızırın unuttuğu bir yerde.

Kapalı kapıların ardından bakıyor ümitlerim,
Biraz dinlenmeye muhtaçtım,
Yollara mahkum olmadan önce,
Şimdi uykudur cennetim.

Z.



8 yorum:

  1. Üzüntü, sıkıntı yazının dostudur gibi geliyor bana. Kulağa hoş gelmiyor biliyorum; ama öyle. Yukarıdaki şiir de bunun açık örneği. Ruh halin yansımış ve çok güzel çok etkileyici dizelere dönüşmüş... Çok beğendim çok. Kalemin dert görmesin.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. bana da öyle geliyor, insan mutluyken sabırsız oluyor genelde. Ve yazma işi de sabır istiyor. Belki de bu yüzden mutsuzken daha iyi şeyler çıkıyor ortaya.

      Sil
  2. Kalemine, emeğine sağlık. Çok güzel olmuş.

    YanıtlaSil
  3. Yüreğinize sağlık..Sizi bir blog keşif etkinliği sayesinde keşfettim.Yazılarınızı takipteyim bundan sonra.Eğer ilginizi çekerse bana da beklerim.Sevgiler..
    http://somurtkansirine.blogspot.com.tr/

    YanıtlaSil
  4. Yeri yurdu bilmez bahtsız bedeviler gibi yalnız biriyim diye mahvedermişim güzel yazını :))

    YanıtlaSil