Çünkü çok istersen o iş olmaz

Ben bir şeyi çok istersem o iş yatar. Hayatımın değişmez birinci kuralı.
Ben bir işten ne kadar çok kaçarsam, gelir beni bulur. Bu da ikinci kuralı.

Yani dozu kaçırdığımda bir şekilde tokadını yiyorum. Alıştığımdan mı nedir, uzun zamandır çok istemekten uzak durmaya çalışıyorum. Hedefimi sorduklarında, hayırlısı diyorum...Gitmek istediğim yerleri sorduklarında, hayırlısı...Hayalimi sorduklarında, hayırlısı...

İyi mi bu yaptığım bilmiyorum. Nedense içimdeki isteği dillendirdiğimde büyüyüp, beni ele geçirmesinden korkuyorum. Böyle bir iktidar savaşı içine giriyoruz, isteklerimle. Haddini aşıp, dizginleri ele almasın diye, varlığını bile inkar etmeye başlıyorum.

Bunun yanında yaşlanmanın en güzel tarafı, isteklerinin ateşinden ve istemediklerinin şiddetli korkusundan arınmak sanırım. 

Doksan yaşına merdiven dayamış iki çift tanıyorum, evimizin yakınlarında oturan. Tansiyon, kalp, şeker, kolesterol hepsi var doğal olarak ama yemeklerini nasıl canları çekerse öyle yapıyorlar. 
Kadın, yolda kalbim tutar ölür müyüm kalır mıyım demiyor mesela...Bir hafta sonu sırf canı sıkıldı diye, okuduğu kitapta geçen bir mekana doğru tatile çıkıyor. 
Yaşama arzusu ve ölüm korkusu onlar için dengedeki bir teraziye benziyor. 
Onlara doksan yaşında benim kadar dinç olmalarının - maşallah - sırrını sormak istiyorum ama bu sorularak değil, yaşayarak öğrenilecek bir sırra benziyor. 
Bu sırra ermek için ne kadar daha vakit gerek?

Eğer yaşlanmadan önce, nasıl yaşanılacağını öğrenebilsem, bu benim ömrümdeki en büyük kazancım olurdu.